Vrijdag 14 januari 2011, 09.26 uur
Sinds de vorige keer, 3 januari, is er heel veel gebeurd. Het lijkt wel of de hele wereld veranderde...
In de nacht van dinsdag op woensdag 4 / 5 januari wordt moeder opgenomen, voor de zoveelste keer in afgelopen vijf tot tien jaar, in VieCurie Ziekenhuis van Venlo. Op zich niets nieuws onder de zon, we waren het ondertussen wel gewend: hevige pijn, angst, per ambulance erheen, controle, soms paar dagen daar en dan weer terug thuis..en een tijdje later het hele gebeuren nogmaals...en zo ging dat dus, de laatste jaren.
Maar deze keer was anders...
Op donderdagmiddag 6 januari wordt moeder geopereerd, haar galblaas was dusdanig verslechtert dat de artsen het hebben weggehaald. Iedereen dacht dat het daarmee was opgelost was...
De volgende dag, vrijdag 7 januari, zijn wij ook naar haar toe gegaan, de rest van de familie was al daar, bleek dat moeder een wel erg opgeblazen buik had. De artsen en de verplegers vertelden dat dit een normaal verschijnsel is: buik wordt in eerste instantie kunstmatig opgeblazen zodat artsen nog beter erin kunnen kijken. Daarbij kwam ook het feit dat moeder al enkele dagen geen stoelgang had gehad, door al het liggen en geen beweging. Ze hadden haar een klysma gegeven zodat het iets makkelijk zou moeten worden...juist...zou moeten worden.... Maar ons moeder was waarschijnlijk de enige die duidelijk probeerde te maken dat ze nog steeds pijn had, op dezelfde plekken als voor de operatie..de verplegers vertelden op dat moment, dat wij ons geen zorgen hoefden te maken... het hoorde allemaal erbij ...
Diezelfde vrijdagavond, tegen de nacht in, werd het niet beter op... de volgende dag werd het alleen maar slechter en slechter... Totdat de artsen het dus ook gingen beseffen, dat het 'niet allemaal bij hoorde' !
Ze hebben haar in de nacht van zaterdag op zondag, voor de tweede keer, geopereerd, nu werd een by-pass gedaan. Zodat de 'rotzooi' vanuit de lever niet meteen in de buikholte terecht zou komen. Blijkbaar was daar al heel veel 'rotzooi' al terecht gekomen. En al de 'rotzooi' die reeds via de zwaar beschadigde galblaas, daar ook reeds aanwezig was, maakte het blijkbaar zo erg slecht, dat moeder's organen...waarschijnlijk al heel erg beschadigd waren...allerlei bacteriën hadden blijkbaar al geruime tijd, daar feest gehouden....
Maandenlang heeft moeder proberen duidelijk te maken aan ons, en wij vertaalden dit aan de verschillende artsen en verplegers...ze werd al 'tig keer onderzocht op bloed, urine, hart, longen, maag, nieren....volgens mij is ze in afgelopen jaren, op bijna al haar lichaamsdelen onderzocht...Maar wonderbaarlijk, heeft geen enkele arts, chirurg noch een verpleger 'het idee' geopperd, om ook eens een onderzoek te verrichten op de plek waar mevr. Yilmaz-Almis, steeds opnieuw over klaagt....Nada ! Niets ! Geen enkele deskundige heeft dat onderzocht, en juist daar op die 'rechts van de buik' is blijkbaar de galblaas, de echte boosdoener van al dat pijn van de laatste half jaar....
De tweede operatie was goed gegaan, by-pass was gelukt. De arts en de chirurg waren redelijk optimistisch en dus wij ook !! De vraag die resteerde was natuurlijk: in hoeverre zijn haar organen aangetast ??
De hele kleine lichtpuntje die de artsen zagen werd al vrij snel weer gedoofd....Ons hoop op een kleine wonder was dan ook vrij snel weer...foetsie !
Ik was zelf niet optimistisch, toen de rest dat wel was...ik had een sterk voorgevoel dat een soort 'uitstel van executie' zou zijn...dat wij ons "niet blij moeten maken met een dooie mus..."
Moeder's situatie werd niet beter; een scan, een punctie een stroom effect....allemaal middelen voor niets, bleek achteraf...
De miljoenen bacteriën die inmiddels al maandenlang daar huis houden, hadden de boel blijkbaar al heel lang overmeesterd....ze waren 'heer en meester' bij diverse organen...
In de buik was een zware buikvlies ontsteking, haar nieren werkten voor geen meter meer, haar longen waren zeer slecht aan toe en haar hart was veel te veel afgezwakt....en alsof dat allemaal niet genoeg was...haar bloed was helemaal vol met vergif.....
Het was einde verhaal....al die kabels, al die machines, al die moeite en de tijd die allerlei deskundigen aan haar hebben besteed....ze hebben het allemaal verloren van de 'alom heersende bacteriën' van binnenuit !!
In de nacht van maandag 10 en dinsdag 11 januari 2011, rond de klok van 01.00 uur, hebben ze alle hulpmiddelen weggehaald....moeder was nog aan het slapen, zoals ze al ruim 48 uur was, met heel veel pijnstillers...alleen nog een zuurstof buisje...ze was nu op zichzelf....
Daar lag ze, in een bed dat twee maal groter leek....of was zij nu de helft kleiner geworden....een klein vrouwtje, haren helemaal grijs/wit, mijn moeder.,,benim annem !!...
(tranen, huilende stemmen, jammerende geluiden van vader, snot uit diverse neuzen, rode natte ogen, omarmingen, knuffels, elkaar stevig vast houden...)
Het heeft een minuut of twee geduurd, dat haar eigen hart het nog deed...daarna was ....er niets meer...
Als ik het zo aan het beschrijven ben, lijkt het alsof het allemaal nog eens aan het gebeuren is...alsof ik daar opnieuw in die K2-Intensive Care afdeling kamer 15, sta, samen met mijn zussen, broer, vader, nichten, neven en zwagers.... het doet pijn, kan mijn tranen niet tegenhouden en ook de snot komt allemaal weer eruit....ben al enkele keren de badkamer ingegaan, gezicht wassen, neus snuiten en tranen weg vegen...maar ze gaan niet weg...ogen worden weer rood... Shit !! Waarom moest mijn moeder sterven ??? Waarom ???
Waarom moet de BESTE MENS in ons familie als eerste weg....???
Ze werd koud en wit/geel en op haar gezicht had ze een tevreden glimlach...alsof ze het wel goed vond zo...
Ze heeft wel gekregen wat ze altijd had gewenst: als eerst overlijden, zeker voor haar kinderen en helemaal voor de (achter)kleinkinderen...ze wilde geen pijn lijden, daar was ze erg bang voor, en ze wilde begraven worden in de familiegraf in haar geboortedorp Cakirbag/Dilbeyan, dichtbij Karaman.
Al haar wensen zijn vervuld, en WIJ WENSEN vanuit al onze harten dat mama, de ALLERBESTE PLEK krijgt in de HEMEL / CENNET !! Ik weet zeker dat ze dat ook gaat krijgen !!! Zij was de allerliefste moeder, oma en 3 x groot-oma...was altijd positief...zeer tolerant en kon iedereen en alles vergeven...vond dieren altijd leuk en lief...kon van tijd tot tijd goed communiceren met haar (kamer) planten...ze had een hart voor iedereen en alles !! She Was The Best !!!
Dus ALLAH / GOD, als je mij hoort, GEEF ons MOEDER de ALLERBESTE ZORG, RUST, TIJD en PLEK die je hebt in PARADISE = HEMEL = CENNET !! A.U.B. !!!
Een half uur later hadden ze al de machines en kabels weggehaald, ze was nu helemaal koud een bijna geel op haar gezicht...
Op 11 januari 2011, rond 01.05 uur is mijn moeder EMINE YILMAZ-ALMIS van ons heen gegaan...in de vroege ochtend van de dag waarop moeder en vader exact 60 jaar getrouwd waren !!!
Alsof ze juist daar op heeft gewacht: 60 jaar getrouwd !!!! Ruim een halve eeuw !!! Tien kinderen heeft ze gehad, drie zijn heel jong overleden en wij met zevenen zijn over gebleven...
Mama, ligt nu sinds eergisteren, woensdag 12 januari 2011, in de namiddag, begraven bij haar vader, moeder, broer en zus...ALLAH RAHMET EYLESIN !!!
Mama, jij blijft altijd bij mij, bij ons....ALTIJD !!! Al die mooie en goeie momenten zullen nooit weggaan !!
Het leven zal verder gaan, mijn leven gaat ook verder, maar dan wel helemaal anders dan voorheen...
Begin van 2011 is anders dan alle andere jaren...zoals 1996 ook anders was (onze eerste werd geboren) en 1999 toen de jongste werd geboren... Maar 2011 was en is anders begonnen, met de verlies van mijn moeder, waar ik altijd een hele sterke band mee had ! Mijn allerliefste moeder !!
Leven gaat verder, maar dan anders...
Zoals mijn moeder het altijd zei:
" OGLUM KENDINE, HANIMINA VE COCUKLARINA IYI BAK !!"
(= Mijn Zoon, Let Goed Op Jezelf, Op Je Echtgenote en op Je Kinderen !!)
Tamam Anne ! (= Okee Mam !) zei ik dan altijd, dan gaf ze meestal een 'een aai over de bol' ...
"Ciao - Ciao Annem" (ze zei dan altijd: "ciao-ciao yavrum")
